En iyi arkadaşım hayatının aşkını bulduğunu
zannetti. Yine. En iyi arkadaşım derken gerçekten en iyi arkadaşım. Telefonda bir
saat konuşup arkasından sabaha kadar mesajlaştığınız cinsten. Birlikte vakit
geçirmekten bir an bile sıkılmadığınız birbiriniz için kavgaya girmekten
çekinmediğiniz türden. Ben ona burada Lena diyeceğim.
Lena okuldan bir zamanlar çok yakın arkadaşı
olan bir çocukla çıkıyordu. Birbirlerini
gerçekten sevdiklerine inanmaya başlamıştım. Ama sınav zamanı yaklaştıkça
birbirlerini göremenin verdiği huzursuzlukla araları açılıyordu. O ara bizim
sınıfa yeni bir çocuk geldi ve Lena’ya sanki küçük dağları o yaratmış gibi
bakmaya başladı. Bu çocuk çok zekiydi. Lena’yla sevgilisinin arasına önce
yavaşça sızdırmadan girmeye başladı. Kızın telefonunu buldu, tatlı talı
arkadaşça mesajlar attı, dışarıda buluşmalarını sağladı.
Üç hafta sonunda Lena’ya aşkını itiraf etmiş
alttan alttan sen bu işte yoksan ben kendime zarar veririm imalarını başlatmıştı.
Ama nasıl aşıktı. Sınavın ya da başka hiçbir şeyin önemi yoktu. Bu dünyada Lena’dan
daha önemli kimse yoktu. Çocuk yalan söylemiyordu gerçekten aşık olmuştu. Önünü
göremiyordu. Yardımcı olmam için bana yalvarıyordu, suratını asıp yemek
yemiyordu. Fırtına gibi kızın üstüne geldi. Lena’da bu sırada sevgilisiyle çok
büyük kavgalar yaşıyordu ve tabii ki ayrıldılar.
Dördüncü haftanın başında çıkmaya başladılar.
Bu çocukta hoşlanmadığım bir şey vardı ama Lena’yı çok mutlu ediyordu. Bende
sustum. Arkadaşımda bizi yan yana getirmeye çalışmaktan vazgeçti ve ayrı ayrı
görüşmeye başladık. Ben her şeyden haberdar kalmaya devam ettim.
Şimdi ilişkilerinin dördüncü ayına girmek
üzereler ve ara vermiş durumdalar. Sebebi ise kızın çocukdan çok daha başarılı
olmasının verdiği eziklikmiş. Bir neden bu elbet ama diğer neden artık çocuğun
ilişkilerini başka bir boyuta taşımak istemesiydi. İlişkilerinin başında sinema
köşelerinde, Starbucks’ta falan öpüşüp koklaşıyorlardı. Ama çocuk artık bu
konuda da ‘gerçek bir ilişki’ yaşamak istiyormuş. Ve kızın artık hazır olmasını
istiyormuş. Bazı kadınlar erkeklerin
yine bazı konularda baskıcı olmasından hoşlanırlar. Bunun onların istediğini
elde etme yeteneğini gösterdiğini düşünenler de var ama hiçbir kadın cinsel
baskıdan hoşlanmaz.
Hala aşık olduğunu iddia eden biri ilişkiyi sadece cinsellik boyutunda mı
düşünmeli? Yoksa ben abartıyorum ve bu doğal yol mu? Peki baskı? Bu da mı
doğal? Birinin sadece yüzünü görmenin yeteceğini iddia ettikten sonra ilişkinin
yanlış zamanlamadan bitmesi normal mi?
Belki de aşk bitmiştir ve bu onun canlı tutma yöntemidir. O zaman aşk dedikleri
bu kadar mı? Onsuz nefes alıp verememek burun tıkanıklığı gibi geçici bir sorun
mu?
Başkalarının ilişkilerine burnunu sokmanın
yanlış olduğunu biliyorum. Yorum bile yapmamam gerek belki çünkü ben bu
ilişkinin içinde değilim. Ama kesinlikle yanlış olan bir şey var ki o da
söylenen sözlerin geçerliliğinin olmaması. İnsan aşık olduğunda sözler mi
önemini kaybediyor yoksa zamanla sözlere verilen değerler mi kayboluyor?
